جاذبه های گردشگری شهر ونیز

 

کلیسای جامع سنت مارک ونیز

یکی از دیدنی های ونیزکه از قدمت بالایی برخوردار است، باسیلیکای سن مارکو یا همان کلیسای جامع سنت مارک می باشد که از باشکوه ترین کلیساهای جامع دنیاست. این کلیسا، یکی از زیباترین و خیره کننده ترین معماری ها را میان دیگر کلیساهای سراسر اروپا دارد.

 

این کلیسای جامع با معماری فوق العاده زیبایش در قلب شهر ونیز ساخته شده است و معماری آن به سبک رومی و بیزانسی است. نقشه صلیبی همچون یونانی ها دارد و با پنج گنبد پوشانده شده است که کبوتران در حیاط آن خودنمایی می کنند.

 

نمای ساختمان کلیسای سنت مارکو با موزاییک های رنگی گوتیک کار شده است. کاشی های به کار رفته در ساخت سقف و دیوارهای داخلی این کلیسا طلاکاری شده اند. کف ساختمان نیز با سنگ مرمر همراه نقش و نگار حیوانات و اشکال هندسی پوشیده شده است این موزاییک ها و کاشی ها نماد داستان عهد جدید و پیام رستگاری در مسیحیت است.

میدان سنت مارک

میدان سِنت مارک (St. Mark’s Square) به‌عنوان معروف‌ترین میدان شهر و یکی از زیباترین جاهای دیدنی ونیز شناخته می‌شود و در محل کانال بزرگ روبه‌روی جزیره‌ی سان‌ جورجو ماجوره قرار دارد. این میدان معروف از اهمیت زیادی در ونیز برخوردار است و قطعا به دیدنش می‌ارزد.

اطراف میدان را مجموعه‌ای باشکوه از ساختمان‌های زینت‌کاری‌شده با پیاده‌راه‌های طاقی احاطه کرده‌اند. می‌توانید در همین‌ میدان تعدادی از مهم‌ترین بناهای ونیز را هم ببینید، مثل برج ناقوس کلیسای سِنت مارک، باسیلیکای سِنت مارک، کاخ دوج و برج ساعت.

کانال بزرگ ونیز

کانال بزرگ ونیز در واقع شاهراه اصلی این شهر محسوب می شود که حمل و نقل مردم ونیز در شهر نیز به همین طریق صورت می پذیرد. علاوه بر قایق ها، یک تعداد اتوبوس ها و تاکسی های آبی نیز بر روی این کانال در حال رفت و آمد هستند که مردم ونیز را بین قسمت های مختلف شهر جابجا می کنند. دو انتهای کانال بزرگ آبی شهر ونیز در ایستگاه راه آهن سانتا لوسیا و تالاب سنت مارک قرار دارند. کانال بزرگ ونیز بین این دو ناحیه به شکل حرف S انگلیسی یا به تعبیر برخی به شکل یک ماهی عبور می کند. همانطور که پیشتر ذکر شد در اطراف کانال ساختمان های زیبا و خوش ساختی قرار دارند که عموما ساخته قرن دوازدهم تا هجدهم می باشند و تعداد آن ها بیش از ۱۷۰ عدد می باشد. این ساختمان ها میراث تاریخی و فرهنگی اصلی شهر ونیز ایتالیا محسوب می شوند و نشان دهنده غنای فرهنگی و معماری ونیز کهن می باشند.

کانال بزرگ ونیز تنها یک کانال که از شهر ونیز عبور می کند و نه رودخانه! آب کانال ونیز از تالاب اطراف آن تأمین می شود که به نوبه خود مستقیماً به دریای آدریاتیک وصل می شود. شهر ونیز ایتالیا در معرض جزر و مد جز دریا است. در نتیجه، هر بار که وضعیت جزر و مد تغییر می کند، جهت جریان در تمام کانال های ونیز نیز تغییر می کند. این اتفاق تقریباً هر ۶ ساعت و ۱۲ دقیقه یکبار اتفاق می افتد.

می توان گفت هنوز هم قایق های سنتی و خوش ساخت گوندولا در نزد گردشگران تور اروپا محبوبیت بسزایی دارند. هم اکنون بیش از چهارصد عدد از این قایق ها بر رئی کانال بزرگ ونیز شناور است و مسافرین را بر روی آن جابجا می کند.

 

پل ریالتو

این پل بین سال‌های ۱۵۸۸ و ۱۵۹۱، در عرض تنها سه سال ساخته شد. هدف از ساخت پل ریالتو این بود که جایگزین دائمی به جای پل قایق و سه پل چوبی دیگر باشد که از قرن دوازدهم بر روی گراند کانال ساخته شده بودند. تا زمان ساخت «پل آکادمیا» در سال ۱۸۵۴، پل ریالتو تنها مسیر عبور عابرین پیاده از عرض گراند کانال بود.

قوس هفت و نیم متری پل ریالتو به این منظور طراحی شد که کشتی‌های کوچک بتوانند از زیر آن عبور کنند. ساختمان پل بر روی دوازده هزار پایه چوبی ساخته شده است که هنوز هم بعد از گذشت ۴۰۰ سال، پل را بر روی خود نگه داشته‌اند. مهندس معمار این پل عظیم، «آنتونیو دا پونته»، برای بستن قرارداد طراحی این پل با طراحان بزرگی چون «میکل‌آنژ» و «پالادیو» بر سر رقابت بود.

این پل دارای سه پیاده‌رو است که دو تا از آنها در امتداد نرده‌های بیرونی دو طرف پل قرار دارند. پیاده‌روی عریض که در وسط قرار گرفته نیز با دو ردیف فروشگاه کوچک احاطه شده که بدلیجات، پارچه‌های کتان، شیشه‌های نقاشی شده و سایر لوازمی که توریست‌ها به آنها علاقمند هستند را می‌فروشند.

در طی قرن‌های گذشته، پل ریالتو بارها مورد نقد و ستایش منتقدین قرار گرفته است. توصیف زیر از «یان لیتل‌وود» را ببینید:

«پل ریالتو فشار‌های مثبت و منفی زیادی را متحمل شده است. به گفته‌ی «موریسون»، ونیزی‌ها معتقدند که پل ریالتو باید به عنوان عجایب هشتم جهان در نظر گرفته شود. «کوریات» هم در توصیف این پل می‌گوید که زیباترین پل تک قوسی است که تا به حال دیده یا در موردش شنیده‌ام. اما دیگران معتقد بودند که این پل زیادی بزرگ است و هیچ زیبایی خاصی ندارد. این بحث‌ها که در مورد برج ایفل هم وجود داشته‌، ریالتو را به سمبل شهر ونیز تبدیل کرده است که دیگر بحث‌های انتقادی در کنار شکوه و زیبایی پل، اصلا به چشم نمی‌آید».

«جان موریس» در نوشته‌ی خود به نام «دنیای ونیز»، تصویر مهربانانه‌ای از ریالتو را به مخاطب القا می‌کند:

«از لحاظ ساختار، این پل یک موفقیت به تمام معناست؛ در خلال آشوب‌های سال ۱۷۹۷، مأموران برای متفرق کردن معترضین، از روی پله‌های همین پل مردم را به توپ بستند. اگر من بودم حتی یک سنگ هم از این پل را عوض نمی‌کردم. من عاشق شمایل فوق‌العاده‌ی «سنت مارک» و «سنت تئودور» شده ام که با زبردستی بر روی پل حکاکی شده‌اند. عاشق آن فرشته‌ای که در انتهای پل نقش بسته است. عاشق آن مغازه‌های کوچک و شلوغ و تمام چیزهای دیگری که باعث منحصر به فرد شدن این پل رویایی می‌شوند.

 

گالری آکادِمیا

گالری آکادِمیا (Gallerie dell’Accademia) درست روبه‌روی پل آکادِمیا قرار دارد (پل آکادِمیا یکی دیگر از پل‌هایی است که از روی کانال بزرگ می‌گذرد). می‌توانید در این گالری شاهد مجموعه‌ی نفیسی از آثارِ پیش از قرن نوزدهم باشید و آثار هنرمندان بزرگی همچون بِلینی، کانالِتو و تیتیان را ببینید. ساختمان این گالری قبلا محل صومعه بود و در اواسط قرن هجدهم تبدیل به موزه شد.

اگر به هنر رنسانس و شاهکارهای هنرمندان قدیم علاقه‌مندید، پس حتما در سفر به ونیز سری هم به اینجا بزنید. «مرد ویترووین» (Vitruvian Man) اثر داوینچی یکی از معروف‌ترین آثار هنری این گالری است که تناسبات ایده‌آل بدن را نشان می‌دهد. ازجمله سایر تابلوهای هنری معروف این گالری می‌توان به «رستاخیز» اثر تینتورِتو، «باکره و کودک» اثر تیتیان و «نبرد لِپانتو» اثر وِرونِز اشاره کرد.

 

منطقه ساحلی لیدو

این جزیره ، ونیز را از دریای آدریاتیک جدا می‌کند و دارای نوار طویلی برای تفریحات ساحلی است . لیدو (Lido) یکی از جاهای دیدنی ونیز و منطقه‌ای ساحلی در شمال ایتالیاست .

این جزیره مکانی بی نظیر در خارج شهر که یک مسیر شنی ۱۱ کیلومتری دارد و کلبه‌های کوچکی (Cabanas) نیز در آن وجود دارند و می‌‌توانید آن‌ها را برای یک روز عالی‌تر اجاره کرد .

این جزیره که در شمال ایتالیا و در نزدیکی خلیج آدریاتیک قرار دارد و بهترین مقصد برای فرار از شلوغی‌های شهر ونیز است . این جزیره در واقع استراحتگاهی فوق العاده و مکانی آرامش بخش می باشد .

ونیز به عنوان زیبا ترین شهر ساخته شده توسط انسان و یکی از شناخت ترین شهرهای اروپا است . این شهر در شمال شرقی ایتالیا واقع شده و در واقع جزایر کوچک است و این شهر مشهور برای سیستم حمل و نقل آب و کانال های متصل شده است ، در آن هنر و تاریخ با معاملات قدیمی و زیبایی دریا همراه است .

 

کاخ دوج

کاخ دوج ونیز doges palace بنایی است که نمای فعلی آن در نیمه اول قرن پانزدهم ساخته شده و ساختمان آن به قرن چهاردهم میلادی باز می گردد، اما همه این شکوه و عظمتی که در کاخ دوج ونیز مشاهده می کنیم، بعد از وقوع چندین آتش سوزی بازسازی شده و آن را تبدیل به یکی از زیباترین کاخ های اروپایی نموده که به سبک بیزانس معماری و طراحی شده است. قصر دوج، در حقیقت یک دژ نظامی چوبی بوده که با برجک های نظامی فراوان و راهروهای تنگ و تاریک بخشی از سازوکار حفاظتی منطقه خود بود. قصر دوج ونیز علاوه بر شکوه، عظمت و زیبایی بنای خود دارای یک خصوصیت منحصر بفرد است که آن را میان دیگر کاخ های دنیا متمایز ساخت. نکته خاص مورد ذکر وجود اشیای هنری فراوان داخل این قصر بوده که همگی متعلق به کاخ دوج ونیز است و از مکان و جاهای دیگر به داخل آن منتقل نشده اند.

در طبقه دوم کاخ دوج ونیز یا doges palace تالار بزرگی را مشاهده خواهید کرد که محلی بود برای جمع شدن و برقرای مجلس ونیز. این مکان شکوهمند که در بین سال های هزار و سیصد و چهل تا هزار و سیصد و پنجاه و پنج میلادی ساخته شد، دارای ابعاد پنجاه و چهار متر در بیست و پنج متر است. این تالار در تاریخ دنیای شدن قدرت جمهوری نقش بسزایی داشت و در زمان های رای گیری جمعیتی بالغ بر هزار و هشتصد نفر در این تالار باشکوه کاخ دوج ونیز یا doges palace جمع می شده اند. اگر آتش سوزی سال هزار و پانصد و هفتاد و هفت میلادی رخ نمی داد، امروز می توانستیم نقاشی های زیبایی از پیزانلو (Pisanello)، کارپاتچو (Carpaccio)، جیووانی بلینی (Giovanni Bellini) و تیسین (Titian) را روی دیوارهای آن تماشا کنیم. نقاشی های جدید این تالار کاخ دوج شهر ونیز را فرانسسکو باسانو (Francesco Bassano)، تینتورتو (Tintoretto`s)، پالما (Palma) و ورونز (Veronese) کشیده اند. مهمترین اثر موجود در این تالار روی دیوار پشتی محل نشستن مقامات عالی رتبه و دوج واقع شده است که بزرگترین نقاشی رنگ روغن دنیا به حساب می آید. ابعاد این تابلوی باشکوه بیست و دو متر در هفت متر بوده و نامش تینتورتو (Tintoretto`s Paradise) است. البته این نقاشی ها تنها بخشی از شکوه و زیبایی این تالار مجلل کاخ دوج در شهر ونیز به حساب می آید. سقف این تالار با نقاشی های کوچک ورونز پوشیده شده که خدایان باستانی ونیزی ها آن ها را احاطه نموده اند. در کنار زیبایی مبهوت نماینده آثار ورونز، چند تابلو مشهور دیگر هم وجود دارند. پرتره سیاه رنگ دوج مارینو فالیرو (Marino Faliero) که سر از تنش جدا شد و تابلوی خوش آمدگویی ونیز به کشورهایی که فتح شده اند، اثر پالما (Palma) تعدای از این آثار شاهکار به شمار می آیند. برای رسیدن به طبقه دوم کاخ دوج شهر ونیز یا doges palace باید از راه پله ای عبور کنید که به راه پله غول ها مشهور است.

 

راه پله غول ها و طاق فاسکاری (Scala dei Giganti and Foscari Arch)

جاکوب سانسوینو (Jacopo Sansovino) مجسمه ساز چیره دست زمان خود در سال هزار و پانصد و شصت و هفت میلادی با ساخت دو مجسمه بزرگ و عظیم نپتون (Neptune) و مارس (Mars) و قرار دادن آن ها در راهروی کاخ دوج ونیز نام راه پله غول ها را بر روی این بخش از قصر ماندگار کرد. راه پله منتهی به طبقه دوم و دو تندیس با شکوه آدم و حوا هم توسط دستان هنرمند آنتونیو ریزو (Antonio Rizzo) ساخته شده اند که تمامی دوج ها بالای همین راه پله ها تاجگذاری نموده اند. البته از دیگر وقایع مشهوری که بر بالای این راه پله های تاریخی رخ داد، زدن گردن دوج ماریو فالیرو (Marino Faliero) بوده است. در سمت چپ این راه پله های نمادین و تاریخی کاخ شکوهمند شهر ونیز سناتورها جمع می شدند تا درباره مطالب مهم مملکتی با یکدیگر شور نمایند و تصمیمات سرنوشت ساز بگیرند. مرمرهای تراش خورده و معماری اواخر دوران رنسانس از مشخصه های این بخش بوده و این کاخ سه قسمتی در بخشی دیگر به کلیسای جامع سنت مارکو (Basilica di San Marco) متصل است. آنتونیو ریزو طراح حیاط قصر دوج است که یکی از شاهکارهای دوران رنسانس محسوب می شد.

نمای خارجی و معماری بیرونی کاخ دوج

ستون های چوبی فرو رفته در دریاچه، ساختمانی سنگین و عظیم بر روی این ستون های چوبی، طاق های مرمر، ستون ها و پنجره ها سنگ بری شده و دارای گچ کاری های باشکوه نمایی بوده که از این کاخ به سبک گوتیک می بینیم. دیدن نمای ظاهری کاخ دوج شهر ونیز یا doges palace با آن ستون ها و مجسمه های بی نظیر زیبایی های کانال بزرگ (Grand Canal) را چند برابر نموده است. در بین این نمای دیدنی دو ستون شماره نه و ده با مرمر قرمز تزئین شده اند که در روزگاران دور لرزه بر جان مردم می انداخت. در بین این دو ستون سرخ رنگ احکام اعدام قرائت می شده و هم اکنون نیز اتمسفر اطرافش بیینده را به یاد روزهای مخوف و دهشت بار دوران دوج می اندازد. برای ورود به قصر زیبای دوج شهر ونیز بهتر است از ورودی اصلی آن یعنی دروازه کاغذ وارد شوید.

دروازه کاغذ (Porta della Carta) ورودی اصلی

برادران جیووانی (Giovanni) و بارتولومئو (Bartilomeo) سازندگان ورودی اصلی doges palace هستند که این کاخ را به کلیسای جامع سنت مارکو (St.Mark`s Basilica) نیز متصل می کند. این ورودی در سال هزار و چهارصد میلادی بنا شد. دروازه کاغذ و ساختمان کدورو (Ca`d`Oro) را می توان تصویری کامل از سبک گوتیک ونیزی خواند و برای توصیف این سبک آن ها را مثال زد. یکی از با شکوه ترین مجسمه های این ورودی که نمادی از تبعیت همه از حکومت را تداعی می کند، زانو زدن دوج فرانسیسکو (Francesco Foscari) در مقابل شیر سنت مارکو (Lion of St.Mark) است که در حال حاضر ما کپی شده آن را می بینیم، چرا که مجسمه اصلی در سال هزار و هفتصد و نود و هفت میلادی توسط ناپلئون بناپارت از بین رفت. نام دروازه کاغذ یا همان ورودی پرتا دلا کارتا (Porta della Carta) ریشه در کاربرد این در برای عموم مردم دارد، مردمی که برای دادن درخواست به اعضای شورا در کنار این ورودی جمع می شدند. جالب است بدانید که قوانین مصوب دولتی هم در کنار یکی از ستون های همین در ورودی قرائت می شدند.

راه پله ای از طلا در کاخ دوج

دکوراسیونی تماما طلایی برای راه پله ای که میهمان های دوج و اعضای بلند پایه کابینه را به بخش اداره دولت در طبقه دوم می رساند، با نام راه پله طلایی علاوه بر شهرت، گیرایی عجیبی نیز دارد و همه بازدیدنمایندگان و به طبع میهمانان سابق دوج یا doges palace را به هم شدت تحت تاثیر قرار می داد. این راه پله در سال هزار و پانصد و هشتاد و سه میلادی توسط هنرمند مشهور وقت سانسووینو (Sansovino) ساخته شد، اما از طریق او خاتمه نیافت، بلکه اسکارپچینو (Scarpagnino) ادامه کار را به عهده گرفت و این راه پله طلایی و باشکوه را در سال هزار و پانصد و پنجاه میلادی به خاتمه رساند.

زندان (Prigioni) مخوف و هولناک کاخ دوج شهر ونیز

زندان ها و سیاه چال های قرون گذشته نیز از مکان هایی بوده که معمولا دیدن آن ها برای گردشگران و توریست ها جذابیت های خاصی دارد، ولی بخش زندان کاخ دوج با بلیط عمومی قابل بازدید نیست و برای دیدن آن باید به تورهایی مراجعه کنید که مجوز این بازدید را دارند. یکی از جذاب ترین بحش های این زندان سلول ژان – ژاک کازانووا دو سنگال (Giacomo Girolamo Casanova de Seingalt) است که توانست به طرز معجزه آسایی از این زندان مخوف فرار کند. او نویسنده ای بود که به جرم جاسوسی در زندان کاخ دوج ونیز محبوس بود.

محل زندگی دوج (Doge`s Palace Apartment) در بخش شرقی و در طبقه دوم واقع شده است. این اتاق ها به طور شگفت انگیزی کوچک هستند، ولی دارای تزئینات هنری باشکوه و بی نظیری هستند. در دوران حکومت دوج ها در ونیز، هر دوجی وسایل شخصی خاص خود را داشت که همه آن ها را ارتش ناپلئون به یغما برد، ولی دکوراسیون و تزئینات اتاق ها به جا مانده اند. هیچ گردشگر و توریستی نیست که وارد سالن اسکارلتی (Sala degli Scarletti) شده باشد و محو و مبهوت کنده کاری سقف و شومینه کنار سالن نگردد. این کنده کاری ها همگی هنر لومباردو (Tullio Lombardo) و آنتونیو (Antonio) هستند که چشم هر بیننده ای را خیره می سازند. از دیگر دیدنی های اتاق های زندگی دوج می توان به تابلو پیروزی زارا (The Conquest Zara) در سالن رای (Scrutinio) و همچنین گچ بری و مرمر سقف قرن شانزدهمی سالن اریزو (Erizzo) اشاره نمود. البته، در حال حاضر هم یک گالری جمع و جور از آثار بی نظیر جیووانی بلینی (Giovanni Bellini) در این بخش برقرار است.

 

تالارهایی مخصوص سناتورها و کابینه

به تایید بیشتر مردم این تالارها را می توان زیباترین بخش در همه کاخ های دنیا دانست. میهمان های خارجی در تالار انتظار (Sala dell Anticollegio) نقاشی های شکوهمند و زیبایی از پائلو، باسنو، تینتورتو و ورونز را می دیدند و لذت می بردند. ناپلئون که یکی از این تابلوها به نام (Rape of Europa) همراه خود به پاریس برده بود را بعد از مدتی باز گرداند تا کنار دیگر تزئینات باشکوه کاخ دوج شهر ونیز باقی بماند. در تالار کابینه هم اعضای کابینه برای ملاقات با دوج جمع می شدند و البته میهمان های عالی رتبه نیز به همین تالار هدایت می شدند. در این بخش از کاخ دوج شهر ونیز نیز یک نقاشی از ورونز (Veronese) بر فراز صندلی دوج واقع شده است که تشکر دوج بابت پیروزی در نبرد سخت لپانتو (Lepanto) با ترک ها را نشان می دهد. از دیگر تالارهای این بخش تالار چهار در (Sala delle Quattro Porte) بوده که آندره پالادیو (Andrea Palladio) با هنر بی نظیر خود برای هر در مجسمه ای شکوهمند را طراحی نموده و نقاشی های تیسین (Titian) و تیپولو (Tiepolo) سقف این تالار را مزین نموده اند. سناتورها در تالار سنا جلسات تصمیم گیری درباره صلح یا جنگ را ترتیب می دادند.

تالار مشهور به ده شورا

این تالار مشهور کاخ دوج شهر ونیز تاثیر عمیقی بر زندگی خصوصی و عمومی مردم و حتی دولتمردان داشت. جلساتی که در این اتاق تشکیل می شده، مربوط به دادگاه های مخفی و پلیس مخفی بوده که بدون هیچ مانع و هراسی هر مطلبی را عرضه می کردند. این سالن هم از شکوه و زیبایی بی بهره نیست و برشکاری های چوبی و تابلوهای ورونز زیبایی خاصی به آن بخشیده اند. در کنار در ورودی تالار ده شورا، تالار قطب نما (Sala della Bussola) قرار داشته که محل انتظار افرادی بوده است که باید به تالار ده شورا فرا خوانده می شدند. از نکات جالب این تالار وجود کتیبه دی لئون (Bocca di Leone) یا دهانه شیر (Lion`s mouth) بوده که محکومین می توانستند راز خود را در دهان باز شیر بر ملا سازند.

 

پل افسوس ها

پل معروف افسوس ها در ونیز توسط آنتونیو کنتینو طراحی و در اوایل قرن هفدهم ساخته شد. این پل بر روی رودخانه قصر قرار دارد و برای این ساخته شد تا زندان قدیمی و اتاق های بازجویی را در قصر دوک به زندان جدید که در آن طرف رودخانه قرار داشت وصل کند. قصر دوک فقط محل سکونت دوک  نبود بلکه در آن دادگاه هم تشکیل می شد. نظرهای مختلفی درباره اینکه چطور اسم این پل را پل افسوس ها گذاشتند وجود دارد.  اولین نظر به زندانیانی اشاره می کند که از روی این پل عبور می کردند تا به محل اعدام خود برسند. خیلی ها بر این باورند که زندانیان همانطور که از روی پل می گذشتند آه می کشیدند و آخرین منظره ای که از جهان بیرون می دیدند همان نقطه بود، آن ها با افسوس برای آخرین بار به جهان نگاه می کردند و وارد سیاه چال های زندان می شدند. با وجودی که در زمانی که پل ساخته شد دوران اعدام خودسرانه به دست بازجوها تمام شده بود اما بسیاری از زندانیانی که از روی این پل گذشتند دیگر هرگز روی آزادی را دوباره ندیدند و یا حداقل برای سال ها همچنان زندانی بودند.داستانی دیگر می گوید اگر زوجی در زیر پل بر روی قایقی پارویی در هنگام غروب به هم ابزار محبت می کردند برای همیشه از محبتی ابدی لذت می بردند در اینجا عاشقانی که غرق در فضای رمانتیک گونه منظره زیر پل می شدند از فرط احساس آه می کشیدند. این نظریه رمانتیک را شاعر لورد بایرون گفته است. این پل زمانی معروف شد که لورد بایرون در قرن ۱۹ اسم آن را در یکی از شعرهای خود آورد.

پل افسوس ها پل زیبایی است که بر روی کانال قرار دارد و به عنوان یکی از بهترین نمونه های معماری پل در جهان شناخته می شود. این پل که به شیوه رنوسانس ایتالیایی ساخته شده ۱۱ متر عرض دارد و با سنگ آهک های سفید درست شده و دو پنجره هم در بالای قسمت سر پوشیده پل قرار دارد. ساخت این پل در سال ۱۶۰۰ شروع شد و دو سال طول کشید تا کامل شود. وقتی که بر روی قایق های پارویی از زیر این پل عبور می کنید مجسمه هایی که چهره هایی غمگین و عصبانی دارند و از تزئینات پل هستند را با دقت تماشا کنید. پل افسوس ها تنها پل سرپوشیده سنگی در ونیز و از جاذبه های محبوب گردشگری است. در سال ۲۰۰۷ بخشی از سنگ های مرمر قصر دوک که در آن سوی پل قرار دارد سقوط کرد و منجر به آسیب دیدن پای یک گردشگر آلمانی شد و این باعث شد که با هزینه ۳٫۷ میلیون دلار به مدت سه سال بر روی پل مرمت هایی انجام شود.

 

برج ناقوس سان مارکو

برج ناقوس سان مارکو (San Marco Campanile) یا همان سِنت مارک یکی از جاهای دیدنی ونیز و بلندترین سازه‌ی این شهر است که ۹۸٫۶ متر ارتفاع دارد. بنای فعلی برج درواقع بازسازی بنای اولیه است، چراکه بنای اولیه‌ی برج در سال ۱۹۰۲ فروریخت. این برج در اصل در قرن نهم ساخته شد و جزو برج‌های دیده‌بانی بود. این برج از وقایع مختلفی همچون آتش‌سوزی، زلزله و صاعقه آسیب دیده است. خود ساختمان برج ظاهر آجرقرمزی ساده‌ای دارد، اما ناقوس‌خانه و قسمت بالای آن دارای طاق‌ها و سنگ‌کاری‌های قابل‌توجهی است. همچنین در بالای برج یک مجسمه‌ی طلایی از جبرئیل فرشته قرار دارد.

می‌توانید برج سان مارکو را از محل میدان سان مارکو ببینید. ولی اگر خودتان را با آسانسور به بالای برج برسانید، می‌توانید منظره‌ی شهر را هم با دید پانوراما نظاره کنید.

 

جزیره سان جورجو ماجوره

سان جورجو ماجوره (San Giorgio Maggiore) یکی از جاهای دیدنی ونیز و از جزیره‌های جداافتاده‌ی کوچکی است که به کانال‌های اصلی ونیز وصل نیست. این جزیره در فاصله‌ی کوتاهی از حوضه‌ی ونیز و کانال بزرگ قرار دارد و می‌توانید با واپورِتو یا تاکسی‌های آبی خصوصی خودتان را به اینجا برسانید. ازجمله جاذبه‌های دیدنی این جزیره می‌توان به صومعه‌ی سان جورجو، کلیسای سان جورجو ماجوره و برج ناقوس اشاره کرد. اتفاقا برج ناقوس سان جورجو ماجوره بی‌شباهت به برج ناقوس سان مارکو نیست.

 

باسیلیکای سانتا ماریا دِلا سالوت

کلیسای باسیلیکای سانتا ماریا دِلا سالوت یکی دیگر از جاذبه های وینز – ایتالیا است. در سال ۱۶۲۹ میلادی بود که بیماری طاعون سرتاسر ونیز را فراگرفت و در نتیجه آن نزدیک به ۵ هزار نفر جان خود را از دست دادند.

دولت ونیز برای ریشه کنی آن نذر کرده بود برای خلاص شدن از این بیماری و مرگ و میرهای ناشی از آن، کلیسایی بسازد و آن را وقف مریم مقدس بکند. درست یک سال بعد از ریشه کن شدن این بیماری، سنگ بنای کلیسای سانتا ماریا دِلا سَلو گذاشته شد.

به همین دلیل، ساخت کلیسای سانتا ماریا دِلا سَلو در سال ۱۶۳۱ میلادی توسط معماری ونیزی به نام آندریا آغاز شد. کلیسای سانتا ماریا دِلا سَلو یا باسیلیکای سانتا ماریا سلو در میان مردم ایتالیا «لَ سَلو» یا «دِ سَلو» یاد می شود. این کلیسا در تقاطع باسینو دی سن مارکو و کانال گراند واقع شده است.

کلیسای سانتا ماریا دِلا سَلو، کلیسای کوچکی است اما جزو بزرگ ترین کلیساهای بزرگ شهر ونیز در کشور ایتالیا به شمار می رود. بنای این کلیسا به شکل ۸ ضلعی پی ریزی شده است و هر کدام از اضلاع آن ستاره نمادین خود را دارند

در ساخت این کلیسا از بیش از یکصدهزار تکه چوب استفاده شده است. نمای کلیسای سلو از آجرهای مرمری و سنگ «ایسترین» ساخته شده است. این کلیسا از بهترین دیدنی های ایتالیا به شمار می رود.

بخش های مختلف این کلیسا، نمادها، اشکال، مجسمه ها یا نقاشی های مختلفی از مریم مقدس است. روی سقف محراب مرکزی نیز نقاشی از اسحاق، داوود، ابراهیم، جالوت، قابیل و هابیل را نیز می توان دید.گنبد این کلیسای زیبا نماد تاج و داخل ساختمان آن به عنوان نماد رحم مریم مقدس هستند.

در بالاترین قسمت محراب کلیسا که به سبک باروک طراحی شده است، مجسمه مریم  مقدس و کودک قرار دارد. این مجسمه از بهترین مجسمه های ساخته شده توسط هنرمندی به نام «تینتورتوو» است.